Υπάρχει ένας θεός που με συντροφεύει .Η πρώτη κίνησή μου κάθε πρωί είναι η προσευχή μου σε αυτόν με ευλάβεια, έπειτα κάνω έναν καφέ και αισθάνομαι ικανή να αντιμετωπίσω τον κόσμο ολάκερο. Δεν φοβάμαι γιατί όποτε νοιώσω την ανάγκη του αυτός είναι πάντα εκεί για να με στηρίξει. Από την μεριά μου φροντίζω να είμαι πιστή και δεν ξεχνώ να τον ευχαριστήσω ακόμα και μετά από κάθε γεύμα μου. Το βράδυ προτού κοιμηθώ κλείνω την ημέρα μου με τον ίδιο τρόπο που την ξεκίνησα προσευχόμενη δηλαδή σε αυτόν. Τον ευγνωμονώ για όλα τα καλά που μου έχουν προσφερθεί ακόμα και μετά από ένα καλό sex. Κατέληξε να είναι ο πιο κοντινός μου φίλος. Όποτε δεν τον νοιώθω στο πλευρό μου με πλημμυρίζει το αίσθημα της αστάθειας. Και όποτε με αγγίζει η ανασφάλεια, μου αρκεί να τον επαναφέρω στην μνήμη μου. Αδυνατώ να ξεχάσω τα αμέτρητα μοναχικά βράδια που μου κρατούσε συντροφιά καθώς και τα βράδια με φίλους όπου η παρουσία του ήταν έντονα αισθητή. Ο θεός μου βρίσκεται παντού σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Όποια πέτρα να σηκώσεις θα τον βρεις.

      Η τιμή του πενιχρή μόνο 3€ αρκεί να κατευθυνθείς στο πιο κοντινό περίπτερο.    .  

ΥΣ. Το υπουργείο υγείας προειδοποιεί το <<κάπνισμα>> βλάπτει σοβαρά την υγεία.

ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ Η TV !!!!

 

Στην αυλή μου υπάρχει ένα σκοινί

Κάθε μέρα το κοιτώ κι αναρωτιέμαι πόσοι πνίγηκαν σε αυτό;

Τα παιδιά μες την νεανική τους αφέλεια το έκαναν κούνια και λικνίζονται αδιαφορώντας για την ιστορία του απλώς παίζουν και αιωρούνται.

Στο βάθος υπάρχει ένα τοίχος ένα οικοδόμημα με πέτρες που κάθε λίθος αποτελεί και μία ιστορία.

Τα παιδιά αδιάφορα το κοιτούν το θεωρούν μικρής σημασίας μπροστά στο ξέφρενο παιχνίδι τους. Εκεί όμως κάποτε υπήρχαν παιδιά που δεν έπαιζαν δεν γελούσαν δεν είχαν μια κούνια για να ξεγελούν τον πόνο τους. Ακόμη πιο βαθιά αν ταξιδέψει το βλέμμα αντικρίζει την θάλασσα. Μια θάλασσα άλλοτε φουρτουνιασμένη κι άλλοτε ήρεμη απρόβλεπτη σαν τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Και τελική πινελιά σε αυτό το τοπίο αποτελεί ένα πεύκο που με την σκιά του έρχεται να επισκιάσει κάθε ανθρώπινο πόνο κάθε ανθρώπινο δάκρυ που χύθηκε προκειμένου να το ποτίσει ώστε μια μέρα να αποκαλυφθεί η αλήθεια αυτού του τοπίου. Μέρα με την μέρα ακούω τον ίδιο ρυθμό κούνια μπέλα μια καλή κοπέλα κι αναρωτιέμαι είναι αρκετός ο εφησυχασμός ή θα έπρεπε να μπήξουμε τις φωνές ώστε να τρίξουν όλα τα δοκάρια που συγκρατούν  τα        θεμέλια αυτής της κοινωνίας.

Είναι το κρύο βαρύ αλλά όχι τόσο ώστε να παγώσει το αίμα μας συγκριτικά με την ευθύνη που μας βαραίνει απέναντι στην αλήθεια.

Και αφήνουμε τα παιδιά να αιωρούνται σένα κόσμο φθοράς και αφθαρσίας.

Ευτυχώς κάποιοι προβλέψανε για εμάς και η ΤV θα μας προσφέρει στιγμές χαλάρωσης και απενεχοποίησης. Αλλά πόσο είναι ικανός ο καθένας να ξεχάσει  και πόσο ικανός νοιώθει να σπρώξει αυτήν την κούνια του μέλλοντος;      

   

Με αφορμή το ερώτημα τι θέλω για την επαγγελματική μου ζωή ξεκινά μια αναζήτηση για το τι θέλω πραγματικά.

Θέλω να εργάζομαι;

Καταλήγω ότι δεν έχει σημασία αν θέλω ή όχι απλώς κρίνεται απαραίτητο για λόγους επιβίωσης στη σύγχρονη κοινωνία. Εφόσον λοιπόν δεν έχω περιθώρια επιλογής αναγκάζομαι να κατευθυνθώ στην αναζήτηση κάποιου επαγγέλματος.

Πού θέλω να εργαστώ; Είμαι σε θέση να γνωρίζω αν θέλω ένα επάγγελμα με το οποίο δεν έχω έρθει ποτέ σε επαφή και με πια κριτήρια πρέπει να επιλέξω;

Αν η επιλογή είχε σχέση με την αγορά π.χ μιας τσάντας η λέξη << κριτήριο>> ίσως δεν έχει καμία ισχύ μπροστά στην καταναλωτική μου μανία. Ωστόσο θα την αγόραζα και στην χειρότερη περίπτωση θα επιβάρυνα απλώς την τσέπη μου. Στην αγορά εργασίας κινδυνεύω να πέσω θύμα επίσης της καταναλωτικής μου μανίας και να επιλέξω κάτι με βάση την λάμψη του και την κοινωνική ανέλιξη που θα μου προσφέρει. Με τίμημα να απασχολούμαι μια ζωή σ’έναν χώρο ο οποίος ουσιαστικά δεν με ενδιαφέρει.

Για να καταλήξω να θέλω να ενταχθώ σε κάποιο εργασιακό χώρο πρέπει να έχω πλήρη γνώση του αντικειμένου. Φυσικά αυτό αποτελεί προνόμιο μόνον αυτών που ήδη εργάζονται εκεί. Εφόσον λοιπόν έχουν εμπεριστατωμένη άποψη για το θέμα ξέρουν καλά τι θέλουν και τι όχι, οπότε η γνώμη τους θεωρείται βάσιμη.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δεχθώ την συμβουλή τους, λαμβάνοντας υπόψη μου ότι η κάθε άποψη λειτουργεί ως υποκειμενικό κριτήριο.

Μπορώ επίσης να επιλέξω με βάση την απορρόφηση που έχουν τα επαγγέλματα στην αγορά εργασίας αλλά σίγουρα αυτό θα με οδηγήσει στα μονοπάτια του συμβιβασμού. Κατά συνέπεια θα εκτελώ τα καθήκοντά μου με ασυνέπεια.

Υπάρχει η περίπτωση βέβαια να κρύβω μέσα μου καλλιτεχνικές ανησυχίες τις οποίες μπορώ να χρησιμοποιήσω για τα προς το ζην μου, αλλά ποιος πραγματικά καλλιτέχνης χαίρεται όταν ξεπουλάει την τέχνη του για ένα κομμάτι ψωμί;

Στην τρυφερή ηλικία των 18 ετών που καλούμαι να πάρω τόσο σοβαρές αποφάσεις για την μελλοντική μου πορεία κατά πόσο είμαι σε θέση να τα αντιληφθώ όλα αυτά και πια είναι η συμβολή της πολιτείας ώστε να με βοηθήσει να κατευθυνθώ σωστά;

ΓΙΑΤΙ

Γιατί;

Γιατί μου έφεραν στο πιάτο μου ένα κομμάτι κρέας και το κατασπάραξα με τόση λαιμαργία;

Γιατί χάρηκα βλέποντας το αρνί στη σούβλα και χόρεψα γύρω του;

Γιατί αηδίασα με μια αράχνη που περπατούσε στο χέρι μου;

Γιατί την σκότωσα με τόση προθυμία;

Γιατί ψάρεψα και υπερηφανευόμουν για την λεία μου;

Γιατί είδα νεκρά ζώα στην άκρη του δρόμου και το θεώρησα κάτι φυσικό;

Γιατί χειροκροτούσα τον ταυρομάχο καθώς έμπηγε το μαχαίρι του στη ράχη του ανήμπορου ταύρου;

Γιατί χάρηκα όταν επισκέφτηκα τον ζωολογικό κήπο;

Γιατί κλαίω κάθε φορά που σφάζουν τον συνάνθρωπό μου αλλά ακονίζω το μαχαίρι μου όταν πρόκειται να φάω;

Γιατί θίχτηκα όταν με χρησιμοποίησαν ως πειραματόζωο αλλά πήγα το ζώο μου να συμμετέχει σε επιστημονική έρευνα;

Γιατί έβαλα στο σπίτι μου ένα φρεσκοκομμένο έλατο και έβαλα τα παιδιά μου να το στολίσουν;

Γιατί φώναξα τον μπόγια να καθαρίσει την γειτονιά μου από τα αδέσποτα;

Γιατί γεμίζω την μπανιέρα μου αδιαφορώντας αν ταυτόχρονα στερώ το νερό από τα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη;

Γιατί λάτρεψα το καινούριο μου σαλόνι αλλά δεν πέταξα τα σκουπίδια μου στην ανακύκλωση;

Γιατί με ενθουσιάζει να κυκλοφορώ με ένα ζευγάρι σκοτωμένα ζώα;

Γιατί πήρα σκύλο να μου κάνει συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα και το παράτησα στο έλεος του για να κάνω διακοπές;

Γιατί ενώ καταστρέφω τον πλανήτη, περιορίζομαι στην επιμελημένη φροντίδα της οικίας μου;

Γιατί θεωρούμαι υπεύθυνο άτομο και λογικό αφού καθημερινά ευθύνομαι για τεράστιες οικολογικές καταστροφές;

Γιατί παρόλα αυτά έχει φωλιάσει μέσα μου το αίσθημα της ανωτερότητας;