Στην αυλή μου υπάρχει ένα σκοινί
Κάθε μέρα το κοιτώ κι αναρωτιέμαι πόσοι πνίγηκαν σε αυτό;
Τα παιδιά μες την νεανική τους αφέλεια το έκαναν κούνια και
λικνίζονται αδιαφορώντας για την ιστορία του απλώς παίζουν και αιωρούνται.
Στο βάθος υπάρχει ένα τοίχος ένα οικοδόμημα με πέτρες που κάθε
λίθος αποτελεί και μία ιστορία.
Τα παιδιά αδιάφορα το κοιτούν το θεωρούν μικρής σημασίας
μπροστά στο ξέφρενο παιχνίδι τους. Εκεί όμως κάποτε υπήρχαν παιδιά που δεν
έπαιζαν δεν γελούσαν δεν είχαν μια κούνια για να ξεγελούν τον πόνο τους. Ακόμη
πιο βαθιά αν ταξιδέψει το βλέμμα αντικρίζει την θάλασσα. Μια θάλασσα άλλοτε
φουρτουνιασμένη κι άλλοτε ήρεμη απρόβλεπτη σαν τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Και
τελική πινελιά σε αυτό το τοπίο αποτελεί ένα πεύκο που με την σκιά του έρχεται
να επισκιάσει κάθε ανθρώπινο πόνο κάθε ανθρώπινο δάκρυ που χύθηκε προκειμένου
να το ποτίσει ώστε μια μέρα να αποκαλυφθεί η αλήθεια αυτού του τοπίου. Μέρα με
την μέρα ακούω τον ίδιο ρυθμό κούνια μπέλα μια καλή κοπέλα κι αναρωτιέμαι είναι
αρκετός ο εφησυχασμός ή θα έπρεπε να μπήξουμε τις φωνές ώστε να τρίξουν όλα τα
δοκάρια που συγκρατούν τα θεμέλια αυτής της κοινωνίας.
Είναι το κρύο βαρύ αλλά όχι τόσο ώστε να παγώσει το αίμα μας
συγκριτικά με την ευθύνη που μας βαραίνει απέναντι στην αλήθεια.
Και αφήνουμε τα παιδιά να αιωρούνται σένα κόσμο φθοράς και
αφθαρσίας.
Ευτυχώς κάποιοι προβλέψανε για εμάς και η ΤV θα μας προσφέρει στιγμές χαλάρωσης και
απενεχοποίησης. Αλλά πόσο είναι ικανός ο καθένας να ξεχάσει και πόσο ικανός νοιώθει να σπρώξει αυτήν την
κούνια του μέλλοντος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου